Ριχάρδος Β' (Richard II of England) (Μπορντώ 1367 - Λονδίνο 1400), βασιλιάς της Αγγλίας (1377 - 1399)

Υιός του Εδουάρδου του μαύρου πρίγκηπα και της Ιωάννας - ισχυράς κυρίας του Κέντ, διάδοχος του παππού του βασιλιά Εδουάρδου Γ' σε ηλικία 10 ετών. Κατα την διάρκεια που ήταν ανήλικος την αντιβασιλεία ασκούσε ο θείος του Ιωάννης της Γάνδης, ενώ συγκλήθηκαν τρία συνεχή συμβούλια (1377 - 1380) την περίοδο της ακυβερνησίας. Ο Ιωάννης της Γάνδης εξασκούσε εξ'ολοκλήρου και την εξωτερική πολιτική. Όταν ενηλικιώθηκε ο Ριχάρδος αντιμετώπισε την επανάσταση των χωρικών, κάτι που τον έκανε να συνθηκολογήσει με τον Βατ Τύλερ και να συλλέξει στρατό να τους αντιμετωπίσει. Τελικά εκτέλεσε τους αρχηγούς, καταστέλλοντας την επανάσταση σταδιακά άρχισε να γίνεται αντιπαθητικός στον Αγγλικό λαό και την αριστοκρατία. Δέν είχε διπλωματικές ικανότητες συνδιαλλαγής κάτι που τον οδήγησε στην πτώση του (1399). Παντρεύτηκε δύο φορές την πρώτη την Άννα της Βοημίας (1383),΄κόρη του αυτοκράτορα Καρόλου Δ' που πέθανε το 1394 και στην συνέχεια προχώρησε σε δεύτερο γάμο (1396) με την 7χρονη Ισαβέλλα του Βαλουά χωρίς να αποκτήσει κληρονόμους.

Άβουλος, ανίκανος στην εξωτερική του πολιτική

Όταν ο Ριχάρδος πήρε την ολοκληρωτική διακυβέρνηση στα χέρια του διόρισε σε κυβερνητικές θέσεις ευγενείς όπως ο Τόμας του Μποσάμπ, Ριχάρδος Φίτζαλαν οι οποίοι αργότερα θα συνωμοτήσουν προκαλώντας την ανατροπή του. Αφού εξόρισε το συγκεκριμένο συμβούλιο διόρισε ένα νέο συμβούλιο ευνοουμένων του όπως ο Ροβέρτος του Βέρ 9ος κόμης της Οξφόρδης, και ο Μιχαήλ του Πόλ για τον οποίο δημιούργησε την κομητεία του Σουφφόλκ και τον έκανε πρωθυπουργό της Αγγλίας. Πολλοί λένε οτι ο Ριχάρδος Β' είχε ομοφυλοφιλικές σχέσεις με τον Βέρ, ενώ ο Τόμας Βάλσινγκαμ λέει οτι ήταν αισχρός, κάνοντας πολλές άσεμνες σαρκικές επαφές. Ενώ το συμβούλιο του κράτους του ήθελε συνεχώς πόλεμο με την Γαλλία αυτός επέμενε συνεχώς στην ειρηνική πολιτική και αυτό ήταν αιτία να λέγεται συνεχώς οτι δέν ενδιαφέρεται για το κράτος του. Το Αγγλικό Κοινοβούλιο του ζήτησε (1386) να απομακρύνει τους αντιλαικούς συμβούλους. Όταν αρνήθηκε βρήκε αντιμέτωπους του τους αμφισβητίες λόρδους με επικεφαλής τον Ριχάρδο Φίτζαλαν, οι οποίοι τον νίκησαν έξω απο την Οξφόρδη και τον αιχμαλώτισαν στον πύργο του Λονδίνου. Τελικά δέχθηκε (1388) να διώξει τους αντιπαθείς στο Κοινοβούλιο συμβούλους του και να διορίσει νέους μειώνοντας αισθητά την δημοτικότητα του. Τα επόμενα χρόνια ο Ριχάρδος έγινε πιό προσεκτικός στις συνδιαλαγές του με τους βαρώνους, αφού ανέκαμψε (1390) και ο θείος του Ιωάννης της Γάνδης επέστρεψε απο την Ισπανία προκειμένου να τον βοηθήσει. Η ομάδα των ευγενών υποστηρικτών του Ριχάρδου ήταν τα ελάφια, οι οποίοι είχαν ώς σύμβολο ένα άσπρο ελάφι προσωπική επιλογή του Ριχάρδου Β'. Είχε πολλά ενδιαφέροντα όπως το καλό φαγητό, η πολυτελής ζωή, οι τέχνες, η λογοτεχνία, η ζωγραφική. Ταυτόχρονα άρχισαν να τον επικρίνουν σάν έναν νέο Εδουάρδο Β' που ήταν εξίσου με αυτόν παντελώς ανίκανος σε θέματα στρατιωτικά, και επιδίδετο σε άσεμνες πράξεις. Προτιμούσε τις υποχωρήσεις απέναντι στην Σκωτία και την Γαλλία όπως το 1396 παρά τις στρατιωτικές εκστρατείες. Στην εκστρατεία του επίσης στην Ιρλανδία (1394) έδειξε το ίδιο φιλειρηνικό πνεύμα.

Βιαιότητες, λαική αγανάκτηση και ανατροπή απο τον ξάδελφο του Ερρίκο

Είχε μιά ιδέα για θεία προέλευση της βασιλείας κάτι που τον έκανε να δίνει κολακευτικά υπερβολικούς τίτλους για το πρόσωπο του, να ντύνεται μεγαλοπρεπώς και να φοράει όλη μέρα το στέμμα. Σε αντίθεση με την δειλή εξωτερική του πολιτική στο εσωτερικό φάνηκε σκληρός απέναντι σε όσους τολμούσαν να αμφισβητήσουν την ανωτερότητα του, παράδειγμα κατάργησε τις ελευθερίες των κατοίκων του Λονδίνου όταν αρνήθηκαν να του δώσουν δάνειο. Το 1397 καταφέρθηκε ξαφνικά εναντίον των λόρδων που αμφισβητούσαν την εξουσία του με σκληρές τιμωρίες ο κόμης του Αρούντελ εκτελέστηκε, του Βάρβικ εξορίστηκε και ο Θωμάς του Γκλούκεστερ δολοφονήθηκε στην αιχμαλωσία. Καταδίωξε όλους τους αντιπάλους του προκειμένου να παραμείνει ο εκλεκτός απο τον Θεό βασιλιάς. Μετά τον θάνατο του θείου του Ιωάννη της Γάνδης ο γιός του Ερρίκος προέβαλε σάν ένας απο τους ισχυρότερους διεκδικητές του θρόνου μετά τον θάνατο του άτεκνου Ριχάρδου κάτι που έκανε τον Ριχάρδο να δημεύσει την τεράστια περιουσία του. Δικιολογημένα εξοργισμένος ο Ερρίκος συγκέντρωσε στρατό με την βοήθεια του Γάλλου βασιλιά και εκμεταλεύτηκε την απουσία του Ριχάρδου σε μιά εκστρατεία του στην Ιρλανδία. Αρχικά απαίτησε τους τίτλους και την περιουσία που δικαιωματικά του ανήκαν, αλλά όταν επέστρεψε ο Ριχάρδος στην Αγγλία τεράστιο κύμα λαικής οργής ξεσηκώθηκε εναντίον του. Συνελήφθη εύκολα στο Φλίντ κάστρο του Βάλες και μεταφέρθηκε στο Λονδίνο όπου το εξοργισμένο εναντίον του πλήθος προσπάθησε να τον δολοφονήσει πετώντας του απορρίματα. Τελικά φυλακίστηκε στον πύργο του Λονδίνου όπου πέθανε σε έναν χρόνο, πιθανότερα δολοφονήθηκε με στραγκαλισμό.

Πηγές

* Harvey, John (1948). The Plantagenets, 1154-1485 (Revised Edition 1959), London: Collins Clear Type Press.

* Saul, Nigel (1997). Richard II, New Haven: Yale University Press.

* Schama, Simon, A History of Britain 1 3000BC-AD1603 At the Edge of the World?, London: BBC Worldwide Ltd.

* Alison Weir (1998). Lancaster & York - The Wars of the Roses. Pimlico.

Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License

<@=@=@>