Με τον όρο σουίτα αναφερόμαστε γενικά σε ένα οργανωμένο σύνολο οργανικών ή ορχηστρικών μουσικών κομματιών, τα οποία εκτελούνται διαδοχικά και με μια δεδομένη σειρά. Στην μπαρόκ μουσική, οι σουίτες περιλάμβαναν κυρίως μουσικούς χορούς και χαρακτηρίζονταν από μια σχετικά αυστηρή δομή, η οποία συνήθως περιείχε, με τη σειρά, τα είδη:

* Αλεμάντ (allemande): μέτριος χορός γερμανικής καταγωγής,
* Κουράντ (courante): γρήγορος χορός γαλλικής καταγωγής,
* Σαραμπάντ (sarabande): αργός χορός ισπανικής καταγωγής,
* Ζίγκ ή Ζίγκα (gigue): γρήγορος χορός ιρλανδικής καταγωγής (jig).

Αυτή η "κλασσική" σουίτα υπέστη διάφορες τροποποιήσεις από διαφορετικούς συνθέτες. Οι περισσότερο συνηθισμένες παραλλαγές της σουίτας περιλαμβάνουν:

* ένα πρελούδιο ως εισαγωγή
* μια πασακάλια (passacaglia) ως κλείσιμο της σουίτας
* επιπλέον χορούς, όπως γκαβότα, μενουέτα ή μπουρέ (bourrée) ανάμεσα στη sarabande και τη gigue
* επιπλέον συνθέσεις όπως φαντασίες, φούγκες ή τοκάτες.

Με το τέλος της Μπαρόκ περιόδου, στην κλασική εποχή της μουσικής επικράτησαν άλλα είδη, όπως η συμφωνία και το κοντσέρτο καθώς η φόρμα της σουίτας θεωρήθηκε ξεπερασμένη. Ωστόσο, κατά τον 19ο αιώνα εκδηλώνεται μια επιστροφή στις σουίτες, αν και στην περισσότερο σύγχρονη εκδοχή τους αποτελούν απλά ένα σύνολο κομματιών με κοινό θέμα που μπορεί όμως να διαφέρουν σημαντικά μεταξύ τους μουσικά.

Ο Estienne du Tertre θεωρείται ο πρώτος που χρησιμοποίησε τον όρο σουίτα στη μουσική το 1577.

Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License

<@=@=@>