Παύλος Καλλιγάς
Ο Παύλος Καλλιγάς (1814-1896) ήταν διακεκριμένος νομικός, ιστορικός, λογοτέχνης & πολιτικός.
Γεννήθηκε στη Σμύρνη και ήταν γιός του Παναγή Άννινου Καλλιγά, γόνου αρχοντικής οικογένειας απο τα Καλλιγάτα της Κεφαλονιάς. Μεγάλωσε στη Τεργέστη, όπου κατέφυγε η οικογένεια του μετα το ξέσπασμα της επανάστασης του 1821. Σπούδασε νομικά στη Γενεύη, στο Μόναχο, στο Βερολίνο και στη Χαϊδελβέργη.
Το 1837 εκλέχτηκε υφηγητής του Ρωμαϊκού Δικαίου στο πανεπιστήμιο Αθηνών, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1845, οπότε και απολύθηκε απο τον Ιωάννη Κωλέττη[1]. Κατα τη διάρκεια της μικρής αυτής θητείας του δίδαξε και διεθνές δίκαιο και το 1842 έγινε επίτιμος καθηγητής του Ρωμαϊκού Δικαίου. Στη συνέχεια ακολούθησε τον δικαστικό κλάδο· απο το 1851 έως το 1854 διετέλεσε αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου. Το 1854 επανήλθε στη θέση του στο πανεπιστήμιο και το 1862 διορίστηκε τακτικός καθηγητής. Την περίοδο 1869-1870 χρημάτισε πρύτανης του πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1879 παραιτήθηκε απο την θέση του καθηγητή και με απόφαση της συγκλήτου αναγορεύτηκε επίτιμος καθηγητής.
Η πολιτική του σταδιοδρομία ξεκίνησε για πρώτη φορά το 1843, όταν αντιπροσώπευσε το πανεπιστήμιο στη Βουλή ως πληρεξούσιος του. Στη συνέχεια εκλέχτηκε πληρεξούσιος στη Β΄ εθνοσυνέλευση, το 1854 ανέλαβε το υπουργείο δικαιοσύνης, το 1855 το υπουργείο παιδείας και το 1863 διορίστηκε υπουργός εξωτερικών. Το 1879 εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής Αττικής και το 1882 ανέλαβε το υπουργείο Οικονομικών στη κυβέρνηση Χαρίλαου Τρικούπη. Επίσης χρημάτισε πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων δύο φορές, το 1883 και το 1885. Στις εκλογές του 1885 απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής γι'αυτό και αποσύρθηκε απο την ενεργό πολιτική. Τιν ίδιο χρόνο διορίστηκε υποδιοικητής της Εθνικής Τράπεζας και το 1890 ανήλθε στην θέση του διοικητή, στην οποία παρέμεινε μέχρι και τον θάνατο του, το 1896.
Ο Παύλος Καλλιγάς παρ'ολη την πολιτική του δραστηριότητα ανέπτυξε πλούσια συγγραφική δραστηριότητα στο τομέα της ιστορίας, του δικαίου και της λογοτεχνίας. Δημοσίευσε, μεταξύ άλλων, το «Σύστημα Ρωμαϊκού Δικαίου καθ'ά εν Ελλάδι πολιτεύεται» (5 τόμοι, α΄ έκδοση 1848-1855), τη «Νεαρά περί εξυβρίσεων και περί τύπου», το «Περί συντάξεως πολιτικού κώδικος εις την Ελλάδα», το «Οι τρείς ιεαρατικοί βαθμοί της Εκκλησίας» κ.α. Στον τομέα της ιστορίας εξέδωσε το «Η εξάντλησις των κομμάτων, ήτοι ηθικά γεγονότα της κοινωνίας μας» (1842), «Μελέται βυζαντινής ιστορίας απο της πρώτης μέχρις της τελευταίας αλώσεως 1204-1453» (1894) ενώ δημοσίευσε στο περιοδικό Πανδώρα το μυθιστόρημά του Θάνος Βλέκας το οποίο θεωρείται ως ένα από τα σημαντικότερα έργα της πεζογραφίας της περιόδου 1830-1880[2].
Επίσης είχε ιδρύσει μαζί με τον Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο Σύλλογο προς διάδοσιν των Ελληνικών γραμμάτων ενώ είχε διατελέσει πρόεδρος του σωματείου Εθνική Άμυνα. Βέβαια οι απόψεις τους ήταν εξ'ολοκλήρου αντίθετες[3] αφού ο Καλλιγάς δεν συμφωνούσε για την ενότητα του Μεσαιωνικού και Νέου Ελληνισμού.
Απεβίωσε στην Αθήνα το 1896.
Αναφορές
- ↑ Εγκυκλοπαίδεια Δομή, Εκδόσεις Τεγόπουλου-Μανιατέα, Αθήνα 1996
- ↑ Τ. Καγιαλής, «Παύλος Καλλιγάς», Η παλαιότερη πεζογραφία μας τ. Δ΄, εκδ. Σοκόλη, σελ. 173
- ↑ Εγκυκλοπαίδεια Δομή, Εκδόσεις Τεγόπουλου-Μανιατέα, Αθήνα 1996
Βιβλιογραφία
Marie-Paule MASSON-VINCOURT, Paul Calligas (1814-1896) et la fondation de l'État grec (Paris, Éditions L'Harmattan, 2000).
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
<@=@=@>