Στιχουργός με ισχυρό και μεστό λόγο, ολιγόγραφος και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, ο Άλκης Αλκαίος εμφανίζεται στη δισκογραφία για πρώτη φορά το 1982 με το δίσκο Εμπάργκο σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου.

Τι λέει ο ίδιος ο συνθέτης γι’ αυτή τη συνεργασία; Αντιγράφουμε από το ένθετο της Καθημερινής 100 δίσκοι και η ιστορία τους: «Τον Άλκη Αλκαίο τον γνώρισα από μια δημοσίευση ενός ποιήματός του στον Ριζοσπάστη. Πρέπει να ήταν το '77. Μου άρεσε τόσο πολύ που έκοψα το απόκομμα, το μελοποίησα και όταν θα γινόταν ένας δίσκος με τα τραγούδια της Λευτεριάς θέλησα να το ηχογραφήσω. Του τηλεφώνησα, νομίζω δεν συναντηθήκαμε, του το έβαλα από το τηλέφωνο και του άρεσε πάρα πολύ. Δεν είχαμε γνωριστεί. Δεν ήξερα καν ότι τον λέγανε Βαγγέλη Λιάρο. Νόμιζα ότι τον έλεγαν Άλκη Αλκαίο, όπως δηλαδή ήτανε στο κείμενο...

Από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε μια σχέση του εξής τύπου: Μου έστελνε σπίτι μου στίχους του εβδομαδιαίως. Μελοποίησα, αρχής γενομένης το '77, '78, '79, '80 νομίζω, γύρω στα πενήντα τραγούδια.

Χωρίς όμως, πέραν του πρώτου τραγουδιού, να έχει εκδοθεί και τίποτα άλλο. Είναι αυτό στοιχείο και του ύφους μου και του στυλ μου ειδικά σε ορισμένους στιχουργούς, να προσπαθώ τα κείμενα να μου γίνονται οικεία, να προσπαθώ επίσης να τα κάνω δικά μου, να μου μιλάνε και μετά να περιμένω να περνάει ο χρόνος για να δω πώς ηχούν στα αυτιά μου.

Έτσι, κι ενώ μου άρεσαν πολλά από αυτά, τα άφηνα μέσα στο χρόνο, μέχρι που μαζεύτηκαν, όπως είπα πάνω από πενήντα. Τελικά επέλεξα έντεκα από αυτά και πιστεύω ότι επέλεξα και από πλευράς κειμένων τα καλύτερα ή τουλάχιστον τα εντελώς της πρώτης γραμμής».

Είναι η πρώτη και τελευταία φορά που φωτογραφίζεται για τις ανάγκες της κυκλοφορίας ενός δίσκου. Έκτοτε δε θα υπάρξει ποτέ καινούρια φωτογραφία του στους δίσκους που συμμετέχει και ποτέ δε θα εμφανιστεί δημόσια. Εκτός από το Εμπάργκο υπογράφει στιχουργικά και το δίσκο Εντελβάις σε σύνθεση Μάριου Τόκα με ερμηνευτή το Δημήτρη Μητροπάνο.

Στίχους του τραγούδησαν –σε πρώτες ή δεύτερες εκτελέσεις- η Χάρις Αλεξίου (στο δίσκο "Η αγάπη είναι ζάλη"), ο Διονύσης Θεοδόσης (στο δίσκο "Όσο κρατάει ένας καφές"), η Μαρία Δημητριάδη (στους δίσκους "Εμπάργκο", "Τραγούδια της λευτεριάς", "Δελτίο καιρού", "Kunstler fur den frieden"), o Κώστας Καράλης (στο δίσκο "Εμπάργκο"), ο Μανώλης Μητσιάς (στο δίσκο "Εμπάργκο"), ο Βλάσης Μπονάτσος (στους δίσκους "Εμπάργκο", "Αυτά τα βράδια"), η Δήμητρα Γαλάνη (στο δίσκο "Για πιάνο και φωνή"), ο Θάνος Μικρούτσικος (στο δίσκο "Αραπιά για λίγο πάψε να χτυπάς με το σπαθί"), ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου (στους δίσκους "Χορεύω", "Χρόνια πολλά", "Σφεντόνα", "Δε σηκώνει"), η Μελίνα Κανά (στον ομώνυμο δίσκο της), ο Γιώργος Νταλάρας (στο δίσκο "Η άσφαλτος που τρέχει"), η Ελευθερία Αρβανιτάκη (στο δίσκο "Εκπομπή"), ο Μητροπάνος Δημήτρης (στο δίσκο "Στου αιώνα την παράγκα"), ο Μιλτιάδης Πασχαλίδης (στους δίσκους "Κακές συνήθειες", "Βυθισμένες άγκυρες", "Η μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος") και ο Σωκράτης Μάλαμας (στους δίσκους "13.000 μέρες", "Ο φύλακας κι ο βασιλιάς", "Ένα").

Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License