Ο Λουδοβίκος ο 18ος (1755 - 1824), βασιλιάς της Γαλλίας και της Ναβάρρας (1814 - 1824) ήταν δεύτερος γιός του δελφίνου της Γαλλίας Λουδοβίκου Φερδινάνδου και της Μαρίας Ιωσηφίνας της Σαξονίας. Πήρε τον τίτλο του κόμητος της Προβηγκίας από τη γέννησή του.

Μετά τον θάνατο των δύο μεγάλων του αδελφών σε βρεφική ηλικία, διάδοχος του παππού του βασιλιά Λουδοβίκου ΙΕ' ορίστηκε ο μεγαλύτερος επιζών αδελφός του Λουδοβίκος (μέλλων Λουδοβίκος ΙΣΤ'), και ο ίδιος πήρε τον τίτλο του Κυρίου, τίτλος που αντιστοιχεί στον μεγαλύτερο βασιλικό αδελφό.

Συνομωσίες κατά των επαναστατών

Παντρεύτηκε το 1771 την Μαρία Ιωσηφίνα της Σαβοΐας, χωρίς να κατορθώσει να κάνει παιδιά. Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής επανάστασης αρχικά στάθηκε εναντίον του αδελφού του, αλλά στη συνέχεια, βλέποντας τον κίνδυνο της Κομμούνας, αποφάσισε να τον υπερασπίσει. Ξεκίνησε τα σχέδια (1789) στέλνοντας τον μαρκήσιο του Φαβρά να εξασφαλίσει δάνειο 2.000.000 φράγκων από τους τραπεζίτες Σωμέλ και Σαρτόριο. Βρέθηκε έγγραφο στο Παρίσι (23/12/1789) ότι ο Φαβρά είχε οργανώσει συνομωσία με τον κόμη της Προβηγκίας κατά του λαού. Σύμφωνα με το σχέδιο αυτό, ο βασιλιάς με την οικογένειά του θα δραπέτευαν από τον πύργο του Τουιλερί έξω από τη χώρα, ενώ ο κόμης της Προβηγκίας θα ανακηρύσσετο αντιβασιλιάς με απόλυτες εξουσίες. Τότε μια δύναμη 30.000 ανδρών θα περικύκλωνε το Παρίσι, με την δολοφονία των 3 κυριότερων υπουργών της επαναστατικής κυβέρνησης και θα έκοβαν τις προμήθειες στους επαναστάτες. Σαν αποτέλεσμα του συγκεκριμένου εγγράφου ο Φαβρά συνελήφθηκε, φυλακίστηκε, και την επόμενη χρονιά εκτελέστηκε. Ο κόμης της Προβηγκίας, τότε, Λουδοβίκος, βιάστηκε να αποκηρύξει τον Φαβρά ως απατεώνα.

Προσπάθειες για επιστροφή του

Ο κόμης της Προβηγκίας ζούσε εξόριστος στην Προβηγκία όταν αποκεφαλίστηκε ο αδελφός του (1793) και αυτοκλήθηκε αντιβασιλέας για λογαριασμό του νεαρού βασιλιά Λουδοβίκου ΙΖ', αλλά το μικρό παιδί δεν κατάφερε ποτέ να κυβερνήσει, αφού πέθανε (1795) στη φυλακή σε ηλικία 10 ετών. Κατέφυγε στη Βερόνα που βρισκόταν υπό την εξουσία της δημοκρατίας της Βενετίας, κυρήσσοντας τον εαυτό του βασιλιά της Γαλλίας ως Λουδοβίκος ΙΗ'. Σε δήλωσή του απεκήρυσσε όλες τις αλλαγές που έγιναν από τους επαναστάτες μετά το 1789, στηρίζοντας πλήρως την προηγούμενη απόλυτη βασιλική εξουσία των Βουρβώνων, δεχόμενος μονάχα σαν υποχώρηση μια μικρή παραχώρηση Συντάγματος. Οι Βενετοί το 1796 τον εξόρισαν, και αυτός περιπλανήθηκε στην Ευρώπη και κατέληξε στην Αγγλία, την εποχή που η άνοδος του Ναπολέοντα στην εξουσία καθιστούσε αδύνατη την επιστροφή του.

O Λουδοβίκος συνάντησε τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη στη Βερόνα και του ζήτησε να τον αφήσει να επιστρέψει, ενώ ο ίδιος θα του δώσει ηγεμονικούς τίτλους, θα συγχωρήσει τους δολοφόνους του αδελφού του, και δεν θα ακυρώσει καμιά απο τις αλλαγές που έγιναν από το 1789. Ο Ναπολέων απάντησε ότι η επιστροφή του θα προκαλέσει τέτοιο εμφύλιο μακελειό, που θα μπορούσαν να φτάσουν οι νεκροί ακόμα και τους 100.000 ανθρώπους. Στην πραγματικότητα ο Ναπολέοντας, αν και είχε όλα τα μέσα να τον βοηθήσει να επιστρέψει και να γίνει ο ισχυρότερος άντρας του βασιλείου μετά τον Λουδοβίκο, δεν το έκανε γιατί στόχευε να γίνει ο ίδιος αυτοκράτορας.

Βασιλιάς της Γαλλίας

Το 1814, μετά την ήττα του Ναπολέοντα, στάθηκε ικανός να επιστρέψει στο Γαλλικό θρόνο με την υποστήριξη των συμμαχικών δυνάμεων. Οι οπαδοί του Ναπολέοντα τον πίεσαν να υπογράψει Σύνταγμα, στο οποίο θα ορίζονταν 2 κυβερνητικά Συμβούλια: της αριστοκρατίας και των εκλεκτόρων.

Παρότι το δικαίωμα ψήφου ήταν πολύ περιορισμένο, οι λαϊκές ελευθερίες ήταν περισσότερες σε σχέση με αυτές της εποχής του Ναπολέοντα. Αλλά ο Λουδοβίκος έγινε γρήγορα μισητός στον λαό, λόγω των απρόσεκτων προσπαθειών του να αντιστρέψει το κλίμα που είχε δημιουργηθεί σε βάρος της μοναρχίας λόγω της επανάστασης. Δραπέτευσε από το Παρίσι με το άκουσμα και μόνο ότι έρχεται σε αυτό ο Ναπολέοντας μετά την ήττα του Βατερλό (1814). Ο Ναπολέων θα πραγματοποιήσει για 100 μόνο μέρες τη δεύτερη θητεία του σαν αυτοκράτορας. Εν τω μεταξύ στο Νότο πραγματοποιήθηκαν σφαγές με τους μοναρχικούς εναντίον των οπαδών του Βοναπάρτη. Ο Λουδοβίκος προσπάθησε με κάθε μέσο, αλλά χωρίς αποτέλεσμα να περιορίσει τις ακρότητες των οπαδών του.

Οι υπουργοί του Λουδοβίκου, με σημαντικότερο από όλους τον Ταλλευράνδο, δούκα του Ρισελιέ και Ελία Δεκάζες, ακολούθησε σύγχρονη πολιτική προκειμένου να εξασφαλίσει τη συνέχεια της μοναρχίας. Το Κοινοβούλιο εξελέγη (1815) και διοικείτο από τους Ούλτρας που διαλύθηκαν από τον Ρισελιέ, ο Δεκάζες με τον Λουδοβίκο προσπάθησαν να αναθεωρήσουν τους εκλογικούς νόμους ώστε να μπορούν με εκλογικές νοθείες να καταφέρνουν τα αποτελέσματα της αρεσκείας τους. Αλλά η δολοφονία του υπερσυντηρητικού δούκα του Μπέρρυ (1820), γιού του κόμητος του Ανζού, επίσης υπερσυντηριτικού αδελφού του βασιλιά, και μέλλοντα διαδόχου του Καρόλου Ι', οδήγησαν τον Δεκάζες σε παραίτηση, θριαμβεύοντας ξανά οι Ούλτρας.

Ο βασιλιάς υπέφερε απο χρόνια αρθρίτιδα που χειροτέρευε με τον χρόνο, τόσο που στα τέλη της ζωής του βρισκόταν σε αναπηρική καρέκλα.

Πηγές

Mansel, Philip. Louis XVIII. Thrupp, Stroud, Gloucestershire, UK: Sutton Publishing, 1999

Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License

<@=@=@>