Η Σιμόν Σινιορέ (γαλλ. Simone Signoret) (25 Μαρτίου 1921 - 30 Σεπτεμβρίου 1985) ήταν Γαλλίδα ηθοποιός, η οποία συγκαταλέγεται ανάμεσα στις σημαντικότερες σταρ του γαλλικού σινεμά, όλων των εποχών. Ήταν η πρώτη γαλλίδα ηθοποιός που τιμήθηκε με όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου, (με δεύτερη την Μαριόν Κοτιγιάρ το 2008) και είναι γνωστή για τη συμμετοχή της στις ταινίες: Χρυσούν κράνος (Casque d'or, 1952), Οι διαβολογυναίκες (Les Diaboliques, 1955), Οι μάγισσες του Σέιλεμ (Les Sorcières de Salem, 1957), Ο ανεμοστρόβιλος του πάθους (Room At The Top, 1959), Το πλοίο των τρελών (Ship Of Fools, 1965) και Η ομολογία (L' aveu, 1970).

Πρώτα χρόνια

Η Σιμόν Ενριέτ Σαρλότ Καμινκέρ, γνωστότερη ως Σιμόν Σινιορέ, γεννήθηκε το 1921 στη Γερμανία, από γάλλους γονείς. Σε μεγαλύτερη ηλικία υιοθέτησε το επίθετο της μητέρας της, Ζορζέτ Σινιορέ[1]. Ο πατέρας της, Αντρέ Καμινκέρ, ήταν μεταφραστής για το διεθνή οργανισμό Κοινωνία των Εθνών και μετά τη γέννησή της, απέκτησε με τη μητέρα της, άλλα δυο παιδιά. Όταν εκείνη ήταν μικρή, η οικογένεια της εγκαταστάθηκε στο προάστιο του Παρισιού Νεϊγί (επί του Σικουάνα). Η Σινιορέ μεγάλωσε ανάμεσα σε διανοούμενους και λογίους, διδάχτηκε την αγγλική και κατά την ενηλικίωσή της, έλαβε και δίπλωμα διδασκαλίας. ια ένα μικρό χρονικό διάστημα δίδασκε λατινικά και αγγλικά, ενώ παράλληλα εργαζόταν ως δαχτυλογράφος για τη φιλο-ναζιστική εφημερίδα του Ζαν Λουκερ.

Χρόνια πολέμου

Κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής στη Γαλλία, η Σινιορέ έγινε μέλος μιας ομάδας καλλιτεχνών κι αποφάσισε να γίνει ηθοποιός. Οι φίλοι της, μεταξύ των οποίων και ο εραστής της Ντανιέλ Ζελέν, την ενθάρρυναν να ακολουθήσει τις φιλοδοξίες της. Η ομάδα αυτή των καλλιτεχνών συναντιόταν σε μια καφετέρια του προαστίου Σεν Ζεμέν Ντε Πρε, στο Παρίσι. Το 1942 άρχισε να αναλαμβάνει μικρούς ρόλους και να κερδίζει κάμποσα χρήματα, ώστε να μπορεί να συντηρεί τη μητέρα και τα αδέρφια της, που είχαν εγκαταλείψει τη Γαλλία από το 1940, ακολουθώντας τον πατέρα της στην Αγγλία, ο οποίος πολεμούσε στο πλευρό του στρατηγού Ντε Γκολ. Προκειμένου να κρύψει τις εβραϊκές της ρίζες από τους γερμανούς, η Σινιορέ υιοθέτησε το επώνυμο της μητέρας της.

Πρώτες επιτυχίες

Οι καμπύλες και τα γήινα χαρακτηριστικά της Σινιορέ, έκαναν τους παραγωγούς τον ταινιών να της αναθέτουν συχνά ρόλους πόρνης, στα πρώτα της βήματα. Πρώτη της επιτυχία ήταν η ταινία του Μαξ Όφιλς, Σχολείον έρωτος (La Ronde) το 1950, της οποίας η προβολή απαγορεύτηκε στην Αμερική, λόγω υποτιθέμενης ανηθικότητας. Το 1952, έλαβε περαιτέρω αναγνώριση με την ταινία Χρυσούν κράνος (Casque d'or, 1952), που της χάρισε το βραβείο της βρετανικής ακαδημίας κινηματογράφου (BAFTA). Η επιτυχία συνεχίστηκε το 1953 με το Ερασταί της σάρκας (Thérèse Raquin) και το 1955, έφτασε ο ρόλος που απογείωσε την καριέρα της. Εκείνος στην ταινία του Ανρί Κλουζό Οι διαβολογυναίκες (Les Diaboliques), όπου υποδυόταν μια φόνισσα. Την επόμενη χρονιά πρωταγωνίστησε στo Οι μάγισσες του Σέιλεμ (Les Sorcières de Salem, 1956), κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού του Άρθουρ Μίλερ, (Crucible).

Όσκαρ και Χόλιγουντ

Το 1959 η Σινιορέ πρωταγωνίστησε σε μια ταινία αγγλικής παραγωγής, σκηνοθεσίας Τζακ Κλέιτον, με τίτλο Ο ανεμοστρόβιλος του πάθους (Room At The Top). Η ταινία αυτή, της χάρισε το βραβείο γυναικείας ερμηνείας στο Φεστιβάλ των Καννών, καθώς και το όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου. Μέχρι τη νίκη της Ζιλιέτ Μπινός το 1996 για όσκαρ Β' γυναικείου ρόλου, η Σινιορέ αποτελούσε τη μοναδική γαλλίδα ηθοποιό βραβευμένη με όσκαρ. Το 2008, η Μαριόν Κοτιγιάρ τιμήθηκε με όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου για την ταινία Ζωή σαν Τριαντάφυλλο κι αποτέλεσε τη δεύτερη γαλλίδα ηθοποιό, μετά τη Σινιορέ, που έλαβε ποτέ αυτή την τιμή. Μετά τη νίκη της, η Σινιορέ έλαβε πολλές προσφορές ρόλων σε χολιγουντιανές ταινίες, αλλά τις απέρριψε προτιμώντας να συνεχίσει να εργάζεται στην Ευρώπη. Παρόλα αυτά κατά τη δεκαετία του 60 συμμετείχε σε κάποιες ταινίες του Χόλιγουντ με σημαντικότερες το Ο άνθρωπος με το στίγμα (Term of Trial, 1962) πλάι στο Λόρενς Ολίβιε και την ταινία του Στάνλεϊ Κρέιμερ Το πλοίο των τρελών (Ship Of Fools, 1965), που της χάρισε μια ακόμη υποψηφιότητα για όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου, το οποίο έχασε από τη Τζούλι Κρίστι για την ταινία Νταρλινγκ (Darling, 1965).

Τελευταίες επιτυχίες και θάνατος

Η απόπειρά της το 1966 να πρωταγωνιστήσει στο πλευρό του Άλεκ Γκίνες στη θεατρική παράσταση του Ουίλιαμ Σαίξπηρ Μακβέθ (Macbeth), έλαβε αρνητικές κριτικές από τους άγγλους κριτικούς που σχολίασαν τη γαλλική προφορά της[2].

Κατά τη δεκαετία του 70, η Σινιορέ συνέχισε να εργάζεται και να συμμετέχει σε επιτυχημένες ταινίες όπως: Η ομολογία (L' aveu, 1970) σε σκηνοθεσία Κώστα Γαβρά, Ο γάτος (Le chat, 1971) για το οποίο βραβεύτηκε με χρυσή άρκτο στο φεστιβάλ του Βερολίνου[3], Ο ανακριτής (Les granges brulees, 1973) πλάι στον Αλέν Ντελόν και La Vie devant soi, 1977 για την οποία βραβεύτηκε με βραβείο Σεζάρ. Οι κριτικοί είχαν αρχίσει πλέον να σχολιάζουν την εμφάνισή της, για την οποία η Σινιορέ δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα και είχε αφήσει τον εαυτό της να παχύνει.

Τα απομνημονεύματά της με τίτλο La nostalgie n'est plus ce qu'elle était κυκλοφόρησαν το 1978. Συνέγραψε επίσης ένα μυθιστόρημα με τίτλο Adieu Volodya που κυκλοφόρησε μετά το θάνατό της από καρκίνο του παγκρέατος το 1985.

Η τραγουδίστρια Νίνα Σιμόν, υιοθέτησε το επίθετό της, προς τιμήν της Σινιορέ.

Προσωπική ζωή

Η Σινιορέ παντρεύτηκε δυο φορές. Ο πρώτος της γάμος ήταν με το σκηνοθέτη Ιβ Αγιεγκρέ, με τον οποίο απέκτησε μια κόρη την Κατρίν Αγιεγκρέ. Οι δυο τους χώρισαν το 1949 και την επόμενη χρονιά παντρεύτηκε τον ηθοποιό Ιβ Μοντάν με τον οποίο παρέμεινε παντρεμένη μέχρι και το θάνατό της. Κατά τα γυρίσματα της ταινίας Έλα να αγαπηθούμε (Let's Make Love, 1961), ο Μοντάν σύναψε ερωτικές σχέσεις με τη Μέριλιν Μονρόε, η οποία ήταν παντρεμένη με τον Άρθουρ Μίλερ εκείνη την εποχή. Η σχέση αυτή στιγμάτισε για πάντα τη σχέση του με τη Σινιορέ.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

* Η Σιμόν Σινιορέ στο cine.gr
* Η Σιμόν Σινιορέ στο imdb
* ΤΑ ΝΕΑ: Πέρα από τη Μέριλιν

Παραπομπές

1. ↑ SImone Signoret - Women's Studies
2. ↑ Sutcliffe, Tom. Sir Alec Guiness. Film Guardian.co.uk. 7 August 2000.
3. ↑ Berlinale 1971: Prize Winners. berlinale.de (ανακτήθηκε 2010-03-14 )

Βιβλιογραφία

* Μόνους, Μπάρι (ed), The Encyclopedia of Hollywood Film Actors From the Silent Era to 1965. New York: Applause Books, 2003. ISBN 1-55783-551-9
* Σινιορέ, Σιμόν, La nostalgie n'est plus ce qu'elle était. Weidenfeld and Nicolson, 1978. ISBN 0-297-77417-4

Στο άρθρο αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το άρθρο Simone Signoret της Αγγλόγλωσσης Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 3.0. (ιστορικό/συντάκτες).

Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License

<@=@=@>